Doe mij maar met..

08-02-2019
Doe mij maar met..

Laatst bedacht ik samen met vriendinnen, onder het genot van een glas wijn, wat als..? Wat als we elkaar niet hadden leren kennen bij de paarden? Wat als we de paarden überhaupt nooit hadden leren kennen? Wat dan?

Het was even zoeken naar de herinnering van mijn eerste stappen in de IJslanderwereld. Ik mocht rond mijn tiende mee met een vriendinnetje en haar moeder naar de boerderij van opa en oma. Op een vrije dag mochten we daar rijden en lekker frutselen op en rond de paarden die daar waren. Sigur, Soley en Fjóla waren destijds de grote favorieten. Al snel werd er op de boerderij begonnen met het geven van kinderfeestjes en wij hadden een goede deal kunnen sluiten. In ruil voor het helpen met de uitvoering van de kinderfeestjes mochten wij op de paarden rijden. De dagen op de boerderij zaten vol plezier, patat, werken, vriendinnen en paardrijden. Er werd gefokt, dus kwam er af en toe een nieuwe wassing jonge paarden uit de begrazing. Deze paarden mochten wij, als bijna net zulke jonge meiden, “inrijden”. Met de jonge paarden was ik in mijn element. Het hield mij in mijn puberjaren van de straat, wat een geruststelling was voor mijn ouders.

In 2011 werden de kinderfeestjes minder. Deze maakten plaats voor de zorgboerderij, die destijds werd opgericht. Ik begon als achttienjarige met mijn baantje als begeleider van kinderen met een beperking en met – natuurlijk – mijn geliefde paarden! Met de kids en collega’s zijn we dagelijks bezig met de verzorging en het trainen van de paarden. Ik mag alle kinderen laten ervaren wat ik heb geleerd. Ze krijgen de kans om te leren, vallen en weer op te staan, in samenwerking met de IJslanders. Autisten, ADHD-ers of jongeren met gedragsproblematiek zitten vaak niet te wachten op een belerende les van volwassenen die zeggen hoe ze zich wel of niet moeten gedragen of aanpassen. Wat wel werkt is het paard, dat zonder een woord te spreken een les kan leren aan de jeugd in samenwerken, nabijheid, persoonlijke ruimte en gelijkheid.

Vijf jaar geleden kocht ik mijn eerste IJslander, Sjóli frá Hofadyn. Een leuke, uitgesproken ruin die ik zelf heb ingereden. Uiteindelijk heb ik Sjóli als rijpaard verkocht naar België en heb ik Nanna frá Holtsmula 1 uit IJsland geïmporteerd. Samen hebben we een eerste proefje gereden (F3,T5) en leren we nu de kneepjes van het ruiterschap, het rijden en trainen van een échte vijfganger.

Inmiddels werk ik 9 jaar op de zorgboerderij en zie ik elke dag paarden. Er gaat geen dag voorbij waar mijn haar niet ruikt naar de paarden en mijn schoenen en broek niet vies zijn, maar hé.. ik weet niet beter. Conclusie: de IJslanders zitten zo vastgeroest in mijn systeem dat er geen ‘wat als..’ scenario denkbaar is en daar ben ik blij om.

Alette Burger

Geschreven door Alette Burger