Vandaag werd het uw verslaggever duidelijk dat je als buitenstaander nauwelijks kan zien wat een ruiter ervaart. Voor de tweede dag op rij trok ik een compleet andere conclusie (ging het goed of juist niet goed) dan dat de ruiter ervaarde op zijn paard. In dit geval heb ik het over Yoni Blom. Daarom haar maar eens gevraagd hoe zij op haar achtste WK omgaat met die intensieve week van druk.
Trainen naar dat ene moment toe Na een lange reis is het een dun draadje om de training en voorbereiding naar de proef zo te doen dat je in de wedstrijd het maximale resultaat kan boeken. Zo zagen we de eerste dagen de gewenning aan de omgeving. Paarden die als ze het stadion inrijden overweldigd worden en die je eigenlijk niet meer herkent van de training thuis. Het proces waar je als ruiter en paard door heen gaat is zwaar en daar de juiste balans in vinden is heel moeilijk.
Yoni beschouwt het als een hele reis die ene week. Je begint ergens en je wilt eindigen met een topprestatie. Belangrijk is dat je daarbij focus houdt en je niet laat afleiden door het feit dat een training niet het resultaat geeft dat je hoopte. De grote verandering is de wijziging in de omstandigheden voor je paard. De stal waar paarden langer opstaan dan ze gewend zijn; ze lopen minder, hebben geen gras waar ze kunnen grazen. De belasting en routine die je thuis zorgvuldig hebt opgebouwd is volledig anders en de paarden komen niet in hun gewende ritme. Je reactie daarop vereist focus op het managen van die omgeving van je paard. Daar moet je keuzes in maken en dan heb je iemand nodig die je daarbij helpt, in mijn geval is dat mijn vader die meer vanuit de ratio redeneert en mij erg helpt om keuzes te maken. Voor mij is dat veel moeilijker omdat de emotie van al wat er gebeurt een rol speelt. Dat we daarbij ook geholpen worden door de fysio achtergrond van zowel mijn vader als van mijzelf is voor mij een groot voordeel. Dat geeft mij rust en helpt om de focus te houden. Ik hoef pas vrijdag te rijden en kan elke dag een nieuwe stap zetten in dat proces. In mijn geval kwamen wij vandaag tot de conclusie dat Bjartur te weinig beweegt gedurende de dag en ik dus meer met hem zal moeten doen, zoals bijvoorbeeld een extra staprit maken. Als ik het stadion inrij zitten er eigenlijk altijd een duiveltje en een engeltje op mijn schouder. De eerste reactie van je paard op dat stadion eens rustig evalueren gaat niet en dus zal je razend snel moeten beslissen hoe je dat gaat oplossen. Het is dan zo moeilijk om op dat soort momenten kalm te blijven en de juiste beslissing te nemen. Dan komt dat engeltje en daarom heb ik er vertrouwen in dat ik vrijdag ik een prestatie neer kan zetten waar ik zelf tevreden over kan zijn.